مسخ

آدمی که از کانتکستش جدا می شود یحتمل یک روزی هم دچار بحران هویت می شود. جدایی از کانتکست با عوارض شناسنامه هم که همراه شود از خود بیگانگی حاد می آورد.

یک سال و نیمی از آن روز که بغض قورت دادم و پشت به اهل بیت رفتم سوار طیاره شوم می گذرد. از دست کم دو سال و نیم پیش از آن سعی کرده بودم به جمع مغزهای فرار کرده ملحق شوم. شدم. اولش قرار بود دکتر بشوم در امور امراض و آسیب بقایای انسانی کهن. نشد. نمی شوم.

در سه روز اول بعد از این که طیاره به زمین نشست فهمیدم که اولا مغزهای فراری جماعتی مهندس خوشحالند (با معدود استثنائاتی) و  رفقای علوم انسانی که امیدمان بودند اندر مفاخر و کمالات خود غرق. من هم که از بیخ و بن انتلکتوئل نبودم و هر چه بود اکتسابی بود و از صدقه سر رفقای گرمابه و گلستان.

حالا که اسمشان آمد این را هم بگویم که دوست زیاد پیدا کردم و دوستان خوب هم جستم و دور هم زندگی می کنیم، اما خب این کجا و آن کجا؟ خلاصه که یکی از جنبه های بحران هویتم همین دوری از رفقای گرمابه و گلستان است . در جریان زندگی شان نبودن درد دارد. دوری شان درد دارد. 

هنوز یک هفته از رسیدنم نگذشته بود که دانشگاه شروع شد و درس و مشق. نمی فهمیدم کلا. نمی دانستم چطور باید دانشجو بود. انگار از مدرسه پرت شده بودم آن جا. پروژه تحویل دادن به دپارتمانی که ۷ سال دست کم ۳ بار با هر استادش کلاس داشته ای با دپارتمان غریبه فرق می کند.من هم که از اولش باورم نمی شد قبول شده ام. شکم بیش تر 

.می شد و پیله ام ضخیم تر. ظاهرا افسردگی فجیع داشتم و خودم  فکر می کردم تنبلم. استادها هم.

یک روزی بلند شدم رفتم دکتر و کمک خواستم. چند روز بعدش دوستانم جمیعا دوستی را به دلایل مشابه از دست دادند. هنوز هم جای زخمشان خوب نشده. هیچ وقت نمی شود.

کلا مرا به سخت جانی خود این گمان نبود.آدم بزرگ شدن سخت است. روزها و هفته ها سریع تر می گذرند. به رفیق گرمابه و گلستان نداشتن عادت کرده ام. اگر - به قول پدر- مستر بی در همین شهر باشد که هستیم و خوبیم و خوشیم. نباشد هم می روم برای خودم قدم می زنم و سرم را در بازار کشاورزها و کتاب فروشی ها گرم می کنم روزهایی که سر کار نیستم.این هم از دغدغه های تجملاتی.