شب های آخری است که در این مدرسه شبانه روزی پسرانه که تازه بعد از یک ماه تمیز شده صبح می کنم. چند روز دیگر باید بساطمان را جمع کنیم و برگردیم شهرمان. شهر کثیفمان که اعتراف می کنم قدرش را نمی دانستم ! حالا بعد از مدتی زندگی نسبتاً راحت در شهری که به زور استان شدن منطقه اش شهر شده می توانم نگاه های پر کینه هم کلاسی های چند سال پیشم را در آن اوایل هم کلاس شدن توجیه کنم.
این مدت به این نتیجه رسیدم که روستا آن جایی نیست که در کتاب های دبستانمان برای اهالی اش «خوشا به حالت ای روستایی ...» نوشته بودند. تازه بار معنایی «خسته نباشد » را هم درک کردم. از هر گوشه و کناری که می گذری یک نفر به شدت خسته است و نه فقط به خاطر کار نصف روز، که برای زنده ماندن.

این دست سرنوشت هم که من عمدتاً باورش ندارم بعضی وقت ها بدجوری می خواباند زیر گوشم! شاید هم زیر گوش همه. نقل چه فکر می کردیم و چه شد است.
واقعاً چه فکر می کردیم و چه شد ! البته مراد اتفاق خاصی نیست. از آن هم بدتر است. حس است. درگیری با آدم هاست و نا آدمی هایشان. کلیشه ی رذایل نفرت انگیز. فقط این جور وقت هاست که خرده لطافتی از روحم حس می کنم و بلکه هم خودم را می بینم بعد از مدت ها... این روزها تلخ و شیرین زندگی ام بدجور توی هم کلاف شده. چرا و چگونه باز شدنش را نمی دانم و فدایش را نیز