چند روزیست همه مبهوتیم از این همه خشونت. از آنچه در وهم و وصف نگنجد. روزهای قبل از این فاجعه را پیش استاد/دوستم بودم. از قضا در باب خشونت در میان ایرانیان حرف می زدیم. من اصرار داشتم که ملت فاجعه زده ست. غز و مغول و افغان و قاجار دیده ... گفت شاید. بعد گفت کرتیر و دست و پا بریدن مسیحیان و سر به نیست کردن مانی و مزدک و دار و دسته شان چه؟ جواب نداشتم. امروز اما داشتم به حرف هایش فکر می کردم. خشونت میان ملت ما از جنسی دیگر است و بر اپوزیسیون اعمال می شود... همیشه هم نمی شود بر گردن حکومت انداختش. فرمان قتل روزنامه نگاران مشروطه را شاه داد، اما آزار اقلیت های مذهبی و به زور مسلمان کردن ها چه ؟ ما که قصۀ کودکی هایمان بردار زدن حسنک وزیر بوده باید دو روی این قضیه را خوب بشناسیم و بدانیم که این رفتارها توجیه ندارد، که تمام تاریخمان پر است از جنایت علیه بشریت

ژانر 2

اینایی که ساعت رو می ذارن رو 8، بعد که زنگ می زنه یادشون نمی یاد قرار بوده چی کار کنن و دوباره می خوابن

اینایی که پا می شن می رن کتابخونه، بعد موقع برگشتن کارتشون رو بر می دارن و می بینن جای اسم و فامیل نوشته مثلاً ریحانه سادات پوراحمد خامنه اصل و عکسشون از مامان آسپیران هم بیش تر سیبیل داره

اینایی که موقع ظرف شستن ساطور رو از طرف تیزش آب می کشن

پ.ن: بار قبل عرض کرده بودم ژانرها تخیلی اند و هرگونه شباهت با نگارنده اتفاقی است. حکماً تا به حال ملتت شده اید دیگر، نه ؟

نه که مقاصد نژادپرستانه داشته باشم ها، ولی خب خوب است هر کس می خواهد معلم سرخانه بگیرد به خصوصیات قومی او و خودش توجه کند. مثلاً فرض کنید معلم، دوست شیرازی دوست شیرازی تبار من باشد. شاگرد هم خودم باشم که جد بلافصلم کرمانی است. آن وقت میزان مکالمات تلفنی استاد و شاگرد از مکالمات حضوری بیش تر می شود.

یک روز برف می آید. معلم زنگ می زند که رویم به دیوار، من از بیماری مهلک سینوزیت رنج می برم و نمی توانم با این حالم در این هوا به منزل شما بیایم. شاگرد هم در مخیله اش با دمش گردو می شکند و با استاد هم دردی می کند و کلاس به خیر و خوشی به روز دیگری موکول می شود. زیرنویسش می شود: سرده، حالش نیست !

بعد آن روز که می رسد، شاگرد، صبح زود حدود 1 و نیم بعد از ظهر بیدار می شود و می فهمد تعطیل رسمی است. فاصلۀ بیدار شدن تا آمدن معلم هم 3 ساعت بیش تر نیست. کی می رسد سه ساعته مشق بنویسد آخر ؟ راه حل منطقی می شود این که زنگ بزند به استاد بگوید راستی امروز تعطیل است ها! و او هم تأیید کند و برای روز دیگری قرار بگذارند. زیر نویس این یکی هم می شود: حالش نیست !

ولی بالاخره کار به جایی می رسد که به هیچ زبان بی زبانی نمی شود این مفهوم را انتقال داد. در چنین روزهایی استاد می آید و کلاس برگزار می شود. از قضا سراغ تکالیف را می گیرد ولی چیزی نوشته نشده چون شاگرد به شدت پایان نامه دارد و وقت ندارد. زینویس این هم می شود: حالش نبود.

آقای افسر گذرنامه ! برام یه نامه از دانشگاه فرستادن که با Dear Seyede شروع می شه. الان راضی ای ؟ فکر می کنی می ری بهشت، حوری پارتی ؟ خوبه برم از دستت عارض شم 20 سال محرومیت از صدور گذرنامه برات ببرن؟

آشفته بازار درون

یک اجنبی درون من زندگی می کند. یک ایرلندی مو قرمز سبز پوش. اسم شریفشان را متأسفانه نمی دانم. همان آقایی که نماد روز سنت پاتریک است و یک بار هم در سیمپسونز خرخره هومر را می جود. سردردهای سر خوردگی اجتماعی ام کار اوست. با آن کفش های سیاه سگک دار چنان پا می کوبد و می رقصد و له می کند که...

اجنبی دیگر بیمار روانی درونم است. اجنبی است چون در حال فعالیت کأنه سیبی است که با تابلوی جیغ آقامون ادوارد از وسط نصف کرده باشند. خسته هم که می شود، برای خودش توی یکی از این آسایشگاه های خوشگلی که ون گوگ کشیده می چرخد. می گویند برای خودش و بقیه آزاری ندارد. جیغ هایش را هم که روی پل می کشد.

و اما نسوان درون...

یکی مادربزرگ است. همان است که موقع سفر می گوید:« ژاکت یادت نره! چند تا نبات هم ببر شاید یکی دل درد شد وسط بیابون. یخده به دونه هم ببر واسه سرفه خوبه.» لحظه آخر هم مجبورم می کند دو تا بسته آجیل شیرین مانی بخرم که یک وقت از گرسنگی تلف نشوم.

یک مادر هم هست که بیش تر وقت ها دلش برای جانورهای زخمی و بچه هایی که باید مدرسه باشند و بچه باشند و نیستند می شکند. خیلی کار خاصی ندارد. آهی می کشد و اشکی پاک می کند و می رود پی کارش.

کودک درون هم کلاً وسط دست و پای همه ست. همان است که وقتی می رود قنادی انگار خانه شکلاتی قصه هانسل و گرتل را دیده باشد، با دمش گردومی شکند و هی شیرینی های گنده و خامه ای و شکلاتی می خواهد. بعد که دارد می آید بیرون یادش می افتد از آن توت فرنگی دار ها نگرفته و به زور می کشانمش بیرون که حالا بعداً برایت می گیرم. بعد خب بچه است دیگر، هی می رود هر چه لباس رنگ و وارنگ پرچم آفریقایی و نقش چغندری است بر می دارد و من می مانم با یک کمد لباس که با هم جز پوشیدنی بودن قرابتی ندارند. همه اش به کنار، سیر هم نمی شود هیچ وقت. یعنی هیچ وقت.

از همین گوشه کنار ها، سر و کلۀ نوجوانی پیدا می شود که هر چند زیر شاخه نسوان است، مایه های فراجنسیتی دارد. نوجوان است دیگر، عارض است. حوصله ندارد. هی چشمش به آسمان است که برف بیاید و برود بخزد زیر پتو کتاب بخواند. سلیقه اش لطیف تر از هارد راک بر نمی دارد و آی دلش می خواهد لگد بزند به همه جای این رسانه ملی.

انگار که یک خانواده برای آدم دست تنها کافی نباشد، یک هیپی شلخته هم همین دور و برها می پلکد. یادم می دهد توی خانه موهایم را باز بگذارم و شانه را بی خیال شوم. عارش می آید لباس اتو کنم. فوری چشم غره می رود که یعنی:«اهمیت به نظر مردم؟ هان؟ هان؟ »اگر چشمش را دور ببینم و از کفش پاشنه داری خوشم بیاید، چنان نگاه تحقیر آمیزی بهم می اندازد که می گویم:«هه ! شوخی کردم خب ! مگه غیر از تمام ستاره هم کفش هست؟» بعد خیالش راحت می شود و با دم پایی های انگشتی اش لخ لخ کنان می رود توی تراس خانۀ پدربزرگم توی ساحل قو لم می دهد که همیشه تابستان است و یاس های بنفش آویزان از آلاچیق را نگاه می کند.

یک دختر دبیرستانی هم چای به دست پشت پنجره ایستاده و سردش است. پنجره اش بارانی و بخار کرده است. چیزی یا جایی را نمی بیند. برای خودش خیال می بافد طفلکی. منتظر است یکی عاشقش شود یک روزی. می گوید می خواهم در خانه مان همیشه روی میز آشپزخانه یک سبد سیب سبز ترش باشد با یکی از این صندلی های چوبی که تاب می خورد، که بنشینم رویش برای بچۀ قد طالبی ام با هدفون یوهان سباستین پخش کنم...

پ.ن: مخاطب ها دوستانی اند که بیش تر این آدم ها را می شناسند. این ها را گفتم که بگویم اگر تابلوی «گاز می گیرد» به پشتم می زنم برای چیست. صدای خودم را هم از بین این همه آدم نمی شنوم.

آن ها که داف نیستند

آن ها که داف نیستند، دخترهای سنتی ملیح و محجوب با کفش پاشنه دار و جوراب مشکی نازک هم نیستند که همه از نجابت و وجاحتشان راضی باشند.

آن ها که داف نیستند، معمولاً به داف ها با تعجب نگاه می کنند. در مقابل هم تحقیر آمیز نگاه می شوند از سوی آن بانوان به قول اکثریت جذاب و دلفریب. انگار که در زنانگی از آن ها کم دارند مثلاً.

آن ها که داف نیستند، از طرف خانم های بزرگ تر و جا افتاده تر با نگاه های سرزنش آمیز رو به رو می شوند. انگار که آن طور که یک دختر باید باشد نیستند.

آن ها که داف نیستند، بیش از همه با کفش تخت پوشیدن تعریف و نکوهش می شوند.

آن ها که داف نیستند، یک بار هم که به غر و زور والده به قصد تولد مادربزرگ منزل را با کفش پاشنه دار ترک می کنند، همان لحظه آقای هنری مو منگوله ای از در خانه شان رد می شود و با شنیدن صدای کفش نیم نگاه تحقیر آمیزی روانه شان می کند.