فی مقامات شیخنا راجر

پدر و مادر ها چند دسته اند. بعضی ها ساز می زنند و بسته به نوع سازشان بچه ها را شیفته موسیقی سنتی ایرانی یا کلاسیک غیر ایرانی بار می آورند. البته همین تقسیم بندی برای والدین غیر نوازنده هم وجود دارد. بعضی ها خودشان و چند نسل بعدشان با فرانک سیناترا و دین مارتین و امثالهم بزرگ می شوند. دسته دیگر هم راک پرورده ها هستند که تکلیفشان معلوم است.

بچه هایی که در این خانواده ها به دنیا می آیند حداقل از نظر آشنایی با نمونه های خوب یک ژانر خاص موسیقی شانس می آورند. از بچگی می فهند خوب و بد این عالم چیست و اندک نوری بر راهشان می تابد.

ما اما از دسته ای دیگریم. هر چند مادربزرگمان همیشه بر فرهنگی بودن خانواده اصرار دارد، قبلاً برایتان گفته ام رویم سیاه با موسیقی پاپ بزرگ شده ام. آن هم پاپ لس آنجلسی دهه شصت و کمی هم دهه پنجاه. هر چند شاید به اقتضای زمانه اجتناب ناپذیر بوده. ما هم که آن موقع ها مزقان نداشتیم و یوهان سبستین نمی دانستیم کیست. عمه مان یکی از این مزقان های امروز ما در خانه اش داشت و دختر بزرگش شاگرد مرحوم معروفی بود و در مهمانی ها دور هم مرغ سحر می خواندند.

سال ها گذشت و ما هم چنان در منجلاب پاپ غوطه ور بودیم. حتی نوار های یواشکی دوران راهنمایی و اوایل دبیرستان هم نجات دهنده نبود. آخر آن موقع ها آفت ام تی وی به جان جوان های مردم افتاده بود. شاید دقیق تر باشد بگویم دختر های مردم. زندگی هنوز هم چیزی کم داشت. کمی دیگر گذشت و محیط کمی عوض شد. منظورم را که ملتفتید ؟ زشت است با این قدتان بخواهم توضیح بدهم. بعله. دیدیم با این موسیقی گوش دادنمان تحقیر می شویم. پس رفتیم ببینیم این هایی که نابرادر ها می گویند چیست و کیست که دنیای جدیدی کشف کردیم.

اواخر دهه هفتاد که سی دی تازه داشت جای نوار را می گرفت، یک نسخه از آلبوم The Wall به صورت کاملاً غیر قانونی و زیر میزی به دستم رسید. کأنه مائده ای که از آسمان رسیده باشد. تلخی و تاریکی اش کاملاً با احوالات دبیرستانی ام هماهنگی داشت. تقریباً همان موقع هم صاحب ساز شدم و این گونه به راه راست هدایت شدم.

این تنها قصه من نیست. این شاید یکی از کلیشه های نسل من باشد. آدم هایی که مسیر موسیقی شنیدنشان با یک آلبوم، این آلبوم عوض شد. این را فکر می کنم از دهه چهلی ها به ارث بردیم. نسل قبل از ما، آن ها که طرفدار موسیقی سنتی نبودند، به شدت تحت تأثیر فنومنای مایکل جکسون ، مدونا و حتی جورج مایکل بودند. نسل قبل از آن ها بودند که با گروه ها و شاخه های مختلف راک بزرگ شدند و تا حدی به ما شناساندند.

در آن دوره زمانه برنامه های صبحگاهی، نماز های زوری، دعاهای فرج زوری و صورت های دخترانه و پسرانه با سبیل های زوری، هیچ کس اندازه آوازه خوان انگیسی که از احساس غریبگی اش با جمع می گفت و عدم نیاز به آموزش و پرورش، نمی توانست حرف دلمان را بزند. شاید برای این باشد که روزگاری راجر شیخ ما بود.